'Je vertelt over de start van trajecten, waarbij de spanning van het nieuwe contact voelbaar de ruimte in komt. Jij zet als therapeut op die momenten bewust speelsheid in om de ander te bevrijden van die spanning, luchtigheid in de situatie te brengen. […] Deze bevrijdende speelsheid is een vooraankondiging van een nieuwe manier van in contact staan met elkaar.’

In leiderschap is het belangrijk je communicatie aan te passen op de situatie. Als de communicatie (onbewust) niet passend is, dan is de kans relatief groot dat er verwijdering ontstaat tussen de leider, de situatie en de mensen die hij of zij begeleidt.

Al (op)groeiende als mens zijn we natuurlijkerwijs aangetrokken tot (toenemende) complexiteit. We worden niet geboren met een klare kaart van de wereld. Hoewel we als mens wel aangeboren structuren in onze hersenen en zenuwstelsel hebben die de veiligheid en benodigde bronnen van de wereld signaleren, worden veruit de meeste verbindingen na onze geboorte gerealiseerd.

Als coach geniet ik er enorm van om een tijdje mee te mogen bewegen met het ontwikkelproces van begaafde jongeren. Regelmatig komt in gesprek naar voren dat zij een tussenjaar nemen. Dit tussenjaar dopen we vaak om tot ‘klungeljaar’.

Lang leve de vervulde leerhonger. Laten we ons onderwijs, hoe we elkaar benaderen en welke bronnen we aanwenden, op een wijze vormgeven die veiligheid biedt en als dat nodig is, veiligheid herstelt. Een wijze die tevens vrijheid faciliteert voor intrinsieke motivaties en creatieve leerprocessen. Net voldoende ‘zijn’ om het ‘worden’ te faciliteren.

Wie regelmatig met begaafde personen contact heeft, valt het vaak op dat zij veelal een sterk zelfbewustzijn ervaren en vaak ook uiten. Waar heeft dit zoal mee te maken?

Is het niet wonderlijk dat als ik in ‘mijn’ tijd, met mijn wezen en op deze hyperlokale plek een bepaalde ervaring heb en creëer, een gelijkgestemde ervaring elders, op een ‘ander’ moment, binnenin de lezer, mogelijk wordt?

Zo staan we in verbinding. Verder rond de zon dan we lichtelijk vermoeden.

Oh! Krankjorum van alle gedachten! Kan het niet eens stoppen!
Ken je dit, een moment waarop je al het denken echt enorm zat bent en een barstend verlangen naar een leeg hoofd voelt?

Wanneer de grenzen tussen werk en privé meer vloeiend worden, onder andere omdat je vanwege de coronamaatregelen vanuit huis werkt en je dus letterlijk in dezelfde omgeving woont als werkt, dan kan het een extra uitdaging worden om de focus, de houding, de gedachten, gevoelens en motivaties die je werkgerelateerd onderhoudt en nodig hebt, los te laten en ruimte te creëren voor ervaringen en activiteiten die we doorgaans “privé” noemen.

Positieve desintegratie staat voor mij ook voor de ongelooflijke veerkrachtigheid van mensen. Hiermee bedoel ik, dat als we ons in een situatie bevinden waarin wat er eerder mogelijk was, niet meer kan, we bijvoorbeeld een ontregelend verlies leiden of geboren worden met een ander lichaam dan de norm is, we ongelooflijk sterk zijn in het leven mét deze gegevens, in deze context.

Je speelt al maanden, misschien wel jaren, met het idee tijd vrij te maken voor jouw creatieve proces en activiteiten. Het leven haalt je vaak in, aan het einde van de dag heb je geen moment, laat staan puf over voor een onbezonnen bezigheid of voor de passievolle betrokkenheid die je van vroeger herinnert.

Elk persoon doet ertoe en elk moment heeft de kracht in zich de ervaring van deze waardigheid te revitaliseren. Wanneer dit gebeurt, faciliteren we elkaar in zelfactualisatie en vervullen we belangrijke, menselijke behoeften.

Csikszentmihalyi's theorie over flow is boeiend, uitnodigend en concreet herkenbaar. Flow is een intrinsiek belonende activiteit of staat waar we volledig bij betrokken zijn. Tijdens flow voelen we de hoogste niveaus van zoemende, plezierige gevoelens en soms ook als het ware een versneld leerproces.

Sommige begaafde personen zijn enorm gevoelig richting de emoties en behoeften van anderen, maar ook voor de sensorische prikkelingen van hun materiële omgeving. Ze gaan als het ware op in hun omgeving en hebben relatief veel tijd nodig om prikkelingen (opnieuw) tot een gevoelsmatig geheel te verwerken.

In een creatief proces is het belangrijk om regelmatig een oordeelvrije ruimte te faciliteren. Een ruimte waar ego, diens knappe strategische en oordeelvormende vaardigheden noch diens straffe emoties geen thuisbasis vindt.

Hoe zou jij jezelf omschrijven? Ik vroeg het aan een groep zeer creatieve personen. Meer dan eens kwam het antwoord neer op: "Als een vat vol tegenstellingen."

In gesprek. Diep geraakt. Haar zo zorgvuldig gekozen woorden, het ritmisch met woorden uitbouwen van een doordachte kijk op haar Zelf, binnenstebuiten gekieperd, de wereld ín.

Wat is nu precies het magische recept voor creativiteit? Een muze adoreren? Wachten tot je wérkelijke innovatieve ideeën hebt? …

Regelmatig zie ik in actuele discussies het woord waarheid voorbijkomen. Echter, er is een ander woord dat vrijwel meteen in me opkomt: complexiteit.